Ik hoop dat ik zwanger mag worden.

Dat zei ik altijd als ik met de mensen om mij heen over zwanger worden had. Ik had al genoeg gezien en gehoord om mij heen, dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend was en dat er vaak genoeg een heel traject aan te pas kwam.

Het is immers niet zo maar een pakje boter, wat je even in de winkel koopt.

Hoi, Ik ben Claudy maar zeg maar gewoon Clau. Ook voor mij was zwanger worden niet vanzelfsprekend. Ik vond het vaak een Hell of a ride.

Als klein meisje droomde ik er al van om moeder te mogen worden en zorgde ik graag vol overgave voor de dieren die wij thuis hadden. Ik woonde buitenaf en was altijd buiten te vinden. Was het niet bij de pony’s of de jonge poesjes, dan was ik heerlijk in het bos aan het spelen.

1 zijn met de natuur. Dat is waar je mij echt gelukkig mee maakt.

Nadat ik getrouwd was met mijn inmiddels ex, wilden we voor een kindje gaan.

De pil ging de deur uit en ik dacht stiekem toch zo zwanger te raken. Helaas liep dit totaal anders dan hoe ik het altijd voor mij zag.

Maand naar maand die teleurstelling, weer ongesteld, rare en vage klachten, menstruaties die uitbleven of gewoon helemaal niet kwamen. Twijfels over mijzelf & mijn lichaam. Wat stond ons toch in de weg om zwanger te mogen raken.

Na een jaar was ik er klaar mee en ging ik naar de huisarts die me doorstuurde naar de fertiliteitskliniek in Hengelo. Na verschillende onderzoeken bleek ik PCOS te hebben.

Aan de ene kant voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken, andere kant viel er ook gewoon heel veel op zijn plek.

Na overleg mocht ik starten met Ovulatie Inductie. Eitjes groeide mooi, een eisprong had ik de ene maand wel, andere maand weer niet.. maar zwanger worden deed ik niet.

In mijn omgeving werd de een naar de ander zwanger waaronder ook mijn 2 beste vriendinnen. Oh wat deed dit pijn. Ik was zo jaloers want dat wilde ik ook. Ik gunde het hun zo, mijzelf nog net iets meer.

Langzaam raakte ik van mijzelf verwijderd en raakte ik mijzelf kwijt. Het muurtje om mij heen werd zo hoog dat ik niemand meer toe liet. Ik raakte het vertrouwen in mijzelf, mijn lichaam en mijn allergrootste wens kwijt. Ik voelde mij waardeloos, waardeloos als vrouw omdat ik faalde en mijn man geen kindje kon geven.

Helaas waren we zo uit elkaar gegroeid dat een scheiding niet meer te voorkomen was.

Mijn hele leven stond op zijn kop, ik ging weer bij mijn ouders wonen en moest weer helemaal opnieuw beginnen.

Een paar maanden later leerde ik Selwyn kennen en besloten we gezien mijn geschiedenis al snel de condooms in het nachtkastje te laten liggen en te kijken waar het schip strandde.

We waren amper een half jaar samen toen ik toch geheel onverwachts, want we hadden niet verwacht dat het kon, zwanger bleek te zijn.

Ik was op een natuurlijke manier zwanger geraakt! Oh wat was ik blij, ik vond het heel erg spannend en moest vooral heel erg wennen aan het feit dat mijn lichaam het nu wel “gewoon” deed.

Toen Yinthe, onze oudste dochter, 2 was besloten we voor een 2e kindje te gaan. Onze wens was een gezin van 3 kinderen en we wilden niets liever dan Yinthe grote zus maken. Doordat we Yinthe al hadden wisten we hoe mooi het is om een eigen kindje te hebben, wisten we wat ons te wachten stond en als ik eraan terug denk, denk ik dat mijn 2e wens nog groter was als destijds mijn eerste kinderwens.

Helaas ging deze 2e wens niet zo gemakkelijk als hoe het bij Yinthe ging en zaten we naar zo’n 9 maanden (weer) in de fertiliteitskliniek.

We begonnen eerst met OI maar ook dat leverde ons geen positieve test op. Ik merkte dat ik weer een muurtje om mij heen begon te bouwen, twijfels over mijn lichaam en of het ooit nog wel zou gaan lukken. Ik trok het niet meer en we lasten een maandje pauze in waarin we lekker op vakantie gingen met Yinthe.

Na deze maand mochten we starten met IUI. Toen we buiten stonden zei ik tegen mijn man: Dit is gelukt en ik denk dat het er 2 worden.  (ik had immers 3 potentiële eitjes en we moesten bewust kiezen er voor te gaan) Toen ik zwanger bleek te zijn was het spannend want hoeveel zijn het er? Zijn het er 1, 2 of 3? Op de aller eerste echo werd al snel duidelijk dat het om een tweeling ging en werden in maart Kylie en Joey geboren. In de eerste corona golf.. een bijzondere en niet altijd een leuke tijd om te bevallen. Ik had geen kraamvisite, maar raamvisite… niemand op de foto met onze trots. Helaas kunnen we dit niet over doen.

Door de hele reis, hele achtbaan waar we doorheen zijn gegaan ging het steeds minder goed met onze relatie. Gelukkig zijn we hier samen veel sterker uit gekomen. Maar oh wat is het pittig.

Mijn kinderwens heeft mij bijna 2 relaties gekost.

Vaak wordt een medisch traject heel erg onderschat, je doet het er maar gewoon even bij.

Ik heb mij tijdens mijn trajecten heel erg eenzaam en alleen gevoeld. Ik miste veel steun van de omgeving maar ook vanuit de kliniek. Alles was zo medisch… wat logisch is, maar ik miste aandacht voor mijzelf.

Ik heb destijds hulp gezocht bij een holistisch therapeut, die mij echt goed heeft geholpen. Maar begrijpen wat ik doormaakte, dat kon ze niet en dat was nu net waar ik zo’n behoefte aan had.

Oh wat had ik graag iemand gehad destijds die “naast” mij stond, die ik kon bellen of appen als ik daar behoefte aan had. Iemand die mij kon helpen om het vertrouwen in mijzelf en mijn lichaam terug te geven. Of in ieder geval op te krikken zodat ik niet in het negatieve, neerwaartse spiraal terecht was gekomen. Het was er destijds gewoon (nog) niet.

Als ik nu terugkijk op de afgelopen jaren, dan was het echt een pittige reis. Ik ben trots op waar ik nu sta, dat ik een geweldige man heb. Dat we samen 3 geweldige kinderen heb mogen krijgen.

Maar als ik heel erg eerlijk ben? Met de kennis de ik nu heb? Was ik never nooit het medische traject niet ingegaan. Dan had ik eerst verder gekeken en meer innerlijk werk gedaan. Ik ben er van overtuigd dat ik daar veel ellende mee had kunnen voorkomen.